ايران تنها کشوريست که پرچم کشورش را به زبان کشور ديگري نوشته اند

سیاست ما عین دیانت ماست

بله آقای سید حسن مدرس، متاسفانه سیاست ما عین دیانت ماست. در دنیای سیاستمان عین دنیای دیانتمان در این کشور که تفکر اراده گرایانه وجود دارد، گویی هر آنچه آنها بخواهند اتفاق میفتد، به هر پدیده سیاسی برخورد کنند که به منافع آنان صدمه بزند یا ناجور باشد به جای تغییر آن و ارائه ی راه حل های کارآمد، تفسیرشان را از آن موقعیت تغییر میدهند و با ظاهرسازی و تفسیرهای نامربوط به متن، آن پدیده را با دلخواه خود جور می کنند. غافل از اینکه شرط اول قدم تفکر واقع بین، فروتنی تفکر است در برابر آنچه هست. همانطور که روزانه در رسانه های مثلا ملی مان قابل شنیدن است، بازخوردهای جهانی نشست های سیاسی کشورهای جهان را و سفرهای مقامات سیاسی کشورهای جهان اول مانند آمریکا، انگلیس و فرانسه را تفسیر به نفع خود می کنند و با زور سبک ادبی هوچی گرایانه و مردم فریب می خواهند معنی کنند که آن ها همه خسر الدنیا هستند و همه منفور عالم و آدم و ما بهترین، قوی ترین و هوشمند ترین ترمیناتور در سری فیلم های ساخته شده هستیم. شاهد اقوی این گونه تفسیرهای غیرواقع گرایانه و متوهم، اتفاقات پس از انتخابات است که پس از اینکه در خیابان ها در صف اول نظاره گر تاریخ بودی و واقعیت را درک می کردی به خانه می آمدی و تلویزیون را روشن می کردی تا ببینی کاریکاتور حماسه ی امروز چگونه مونتاژ شده است امروز. این برخورد بسیار شبیه به تفاسیر غلطی است که از دین می کنند که تنها بویی که از آن ها به مشام می رسد بوی منفعت طلبی ایشان است که نه با نظر اکثر فقهای بزرگ دین همخوانی دارد و نه با روایات و سنت پیامبر. اولین چیزی که ازین نوع تفاسیر به عنوان مثال به ذهن خطور می کند تفاسیر ایشان از حقوق زن در اسلام و طرز رفتار شیعه با اهل سنت است که این ها البته روزمره ترین و ساده ترین مسایل قابل طرح می باشند.
متاسفانه عادات تفسیر به نفع خود بدون توجه به آنچه هست و بستن چشم ها رو به واقعیت و رشدی که باید صورت گیرد به همان شکل که در دیانت ماست وارد به سیاست ما هم شده است، همان حق به جانبی مطلق، همان لجام گسیختگی در کاربرد صفات توجیه ناشده و خامی تفکر! همانطور که دیانت به زمین خورده است سیاست هم به همین روش به زمین خورده است.
هردو بر زمین خزان خزان، خزان عمر خویش را تجربه می کنند.
سیاست ما عین دیانت ما، دورو و تزویرگر است متاسفانه. سیاست ما در سخنرانی های متظاهرانه و ناراست روسای حکومت خلاصه شده است، بدون اینکه تفکر و خرد سیاست منشانه و ژرف نگری در پشت آن ها باشد. بدون هیچ اطلاعی از آموزش های روان شناسی، منطقی و اجتماعی جهت کمک در گرفتن تصمیمات صحیح سیاسی و بدون تجربیات تحصیل در این رشته در دانشکده های علوم انسانی و سیاسی که موجب شده است رابطه ی معقولیت و فعلیت را جدی نگیرند. همانطور که دیانت در خطبه ها و منبر های متظاهرانه ی امامه به سرها بدون هیچ گونه پشتوانه ی عرفانی و فلسفی از دین که در واقع نور و راهگشا و راهنمای سلوک دین اسلام است ظاهر می شود. همانطور که اخلاق در دین ما فراموش شده است و در جامعه، اخلاق به عنوان امری پیشادینی هیچ جایی ندارد و مفاهیمی چون عدالت و آزادی و عقلانیت مختص به منشورهای بین المللی است، در سیاست هم جایی ندارند.
تن دین و سیاست به تن اخلاق نمیخورد در این مملکت.
هر دو به شعارهایی دور از واقعیت و انتظاراتی به دور از امکانات موجود تکیه داده اند و به صورتی سبک مغز عدم وجود امکانات را منکر می شوند. عدم پذیرش محدودیت ها و عدم ارائه ی راه حل برای برطرف کردن محدودیت ها بزرگترین معضل جامعه ی سیاسی و دینی ماست. دین قدرت ستای ما کاملا موازی سیاست قدرت ستای ما قرار دارد و این دو در هم میپیچند و ساقه ی همدیگر را محکم تر می کنند.
همانقدر که پویایی را که در فقه باید باشد نداریم و هر روز فقهایی در حلقوم جامعه فرو داده می شوند که سطحی و غیر اسلامی اند همانقدر هم سیاست مان غیر پویا است و همان قدر سیاست مدارانمان ناپخته و دم دمی مزاج. سیاست ما همچون صغیری در سن بلوغ بسیار لجباز و پرخاشگر و هیجانی است.
و آقای مدرس خبر خوش مژده ای که می توانم به شما بدهم اینست که امروزه اقتصاد ما هم عین دیانت ماست؛ آموزش و پرورش ما هم عین دیانت ماست!



پ.ن. آقای مدرس چقدر شما خوش بخت هستید که نماندید تا در مجلس قانونگذاری زمان ما مانند زمان خود با خرد و علم خویش حضور یابید و مجبور شوید در جریان مکالمات نمایندگان ملت در مجلس قرار بگیرید که و سرخ شوید و ندانید که از خجالت است سرخی صورت یا از عصبانیت!

89.8.19

بسپاریم بر سنگ مزارمان تاریخ نزنند؛ تا آیندگان ندانند بی‌عرضگانِ این برهه از تاریخ ما بوده‌ایم

من یه ماهیگیر حرفه ایم

جلو گروه ارکست، زیر بلند گوها
وسط رقص نور و دود مصنوعی
یه قرار تپل با مصطفی رحماندوست واسه پروژ ه ام جور کردم
این عروسی اگر عروس خانوم رو خوشبخت نکرده باشه، من یکی رو که کرده

برای بهتر زیستن

باید بهتر فکر کرد

وقتی از دوتا از نزدیکترینات و عزیزترینات بخوری دیگه واست فرقی نمی کنه که کی به کجات بزنه

بی حس تر ازین حرفایی

نسخ کشی - به دختره 2

درست حدس زدی
من مریم هستم
همون که خستم
همیشه مستم
همه وقتا پایه دعواها هستم
قلبتونو شکستم
چفت دهن تک تکتون و بستم

به دختره 1

ریدم به قیافت
چون کردی جسارت
بعدشم تو کارم دخالت
حالا باید بدی خسارت

به دختره

اگه دنبالت بودم بورو خودتو چنگ بزن
بورو تو اتاقتو بشین عر بزن
تلفون و بردار به دوستات زنگ بزن
دنبال راه فرار تا صبح فک بزن

شیک شیک با تب و تاب

جو میگیره منو چون بالا ابرهام
ترس ندارم با اینکه این بالا تنهام
صبح بخیر تهران من عاشق توام
فروکن توتن ات هرچی لاشخوره دورام

عاشق همه ی شروع های تازه ام
تازه میفهمم که لیاقت ام بیشتر بوده

چند سالی طول خواهد کشید تا درک کنم که دیگه واقعا قرار نیست بچه هامو تو سنگ چشمه با تو بزرگ کنم
از بس که ماهی تو
بهترین دوستمی تو

چرا مادر و پدر من انقدر ماه اند؟ یعنی من هم روزی مثل مادرم میتونم برای بچه هام مادری کنم؟ 8 تا بچه :دی قد و نیم قد :دی

صبح بخیر تهران
من عاشق توام
.
تو همه ی "اولین" های من بودی
چه اولین های شیرینی

ببر مازندران

هر اتفاقی هم که بیفته
هر چی هم که بگی
هر دعوایی هم که بشه
آخر روز
وقتی همه چیز از ذهنم پاک میشه
تو هنوزم همون ببر مازندران منی
همیشه

چند روز پیش، دم چهار راه خونمون، بدون توجه به چراغ همینطوری پیچیدم بالا و یه ماشین با سرعت از یک سانتیم پبچید، اگر بهم میخورد میخوردم به خط بغلی ها و کلا افتضاحی به بار میومد، خیلی خدا رحم کرد، در ادامه ی همون روز باز یه چراغی رو رد کردم که باعث شد 20تومان جریمه شم، البته همش غیر عمد بود! اگر بابام بفهمه انقدر نزدیک به خطر رانندگی میکنم دیگه کنارم سوار ماشین نمیشه!
امن ترین حالت در رانندگی در ایران تو ترافیک است

این روزها
زندگی میاد
زندگی می ره
شده تاب بازی
مثل وقتی که می گن
"نفسی میاد و میره"
تو من هم
هر از گاهی
زندگی
میاد
و
میره

انقدر تو اس ام اس جا کمه و هی فاصله ها رو نمی زارم و همه کلمات رو به هم می چسبونم که تو جزوه نوشتن سر کلاسم هم داره تاثیر میزاره، و همینطور تو تایپ کردنم

هنوز 4 ماه فرصت هست، می تونم خودم رو به ارشد برسونم اگه بخوام، ولی خداوکیلی نمی خوام دیگه اینجا درس بخونم، برام زجر آوره، اگه تو بری هیچ راهی برام نمی مونه جز اینکه منم برم، تک تک سنگ فرش های این تهران که دیگه واسم شده نیو یورک خاطره است. شاید خاطره هایی که روزی دیگه نخوام به یاد بیارم، واسه همین فورس ماژور می شم که برم. اگرم نری باز باس بریم، با هم بریم، اینجا آینده ای منتظرمون نیست، در هر حال جز رفتن راهی نیست، حتی واسه منی که از جنگیدن بدش میاد هم قابل تصور است که گاهی بجنگم

تا وقتی که دلم رضا نده به کاری
اون کار رو انجام نمیدم
حتی اگر عقلم فریاد بزنه
این فرق من با همه ی شماست